Studenten verpleegkunde EhB rampenmanagement
Verhaal

De klop kwam later

Vandaag drie jaar gelden stond docent Bachelor Verpleegkunde Frank Borremans met het Rode Kruis op de luchthaven in Zaventem. De gebeurtenissen van die dag lieten een onuitwisbare indruk op hem na. En niet alleen op hem.

Zwaar gewonde kinderen

In opdracht van het Rode Kruis Halle werd Frank Borremans met de ambulance richting Zaventem gestuurd. Opdracht was gewonden vervoeren naar ziekenhuizen verder op: “De ziekenhuizen in de nabije omgeving waren al snel verzadigd door de grote hoeveelheid gewonden. Daarom werd er ons gevraagd slachtoffers af te voeren naar verder gelegen ziekenhuizen.”
Rode Kuis Halle zakte met twee ploegen af naar Zaventem. Frank Borremans vervoerde en verzorgde een aantal volwassenen. De andere ploeg ontfermde zich over een aantal zwaar gewonde kinderen: “Ik kan me nog goed herinneren dat ik dat zo onrechtvaardig vond. Dat er bij een aanslag onschuldige kinderen gewond raken. Dat maakte echt een enorme woede bij mij los. Voor terroristen kan ik weinig medelijden voelen.”

Eigen zoon 

Het was pas thuis dat Frank echt begon na te denken: “Je oefent een job uit. Dan is er niet veel tijd om te reflecteren. Je probeert op zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk mensen zo goed mogelijk te helpen. Je wil dat ze snel de zorg krijgen die ze nodig hebben. Je probeert de mensen wat troost te bieden, maar het is pas nadien thuis dat de klop volgt. Die avond en de dagen nadien moest niemand mij lastig vallen voor een futiliteit.”
Wat het voor Frank nog extra zwaar maakte was dit: “Mijn eigen zoon zou de dag voordien vertrekken van op Zaventem. Die vlucht werd uitgesteld naar de dag van de aanslagen. Maar door een dom toeval kon hij de maandag toch vertrekken. Het scheelde dus erg weinig of hij had ook in de vertrekhal gestaan!”

Op stage

Tijdens de maanden maart en april liepen een kleine twintig derdejaarsstudenten verpleegkunde stage op afdelingen spoed en intensieve zorgen van ziekenhuizen waar de slachtoffers terecht kwamen. 
Stagecoördinator Elke Moortgat weet dat die studenten een enorm zware periode doormaakten: “Op onze studenten heeft dit een zware indruk nagelaten. Velen van hen hebben in de periode nadien nog lang psychologische begeleiding gekregen via het ziekenhuis. Gelukkig waren het allen studenten in hun laatste jaar. We bereiden hen op school natuurlijk wel voor op allerlei situaties, maar op zoiets ben je nooit voorbereid. De meeste van hen waren na deze periode trouwens gemotiveerder dan ooit om de job van verpleegkundige uit te oefenen.”
 

Deel dit