Het geluk zit in een gele jas
De eerstejaarsstudenten van Toerisme- en Recreatiemanagement geven graag hun tips en ervaringen mee van Brussel. De blog Wandermust met weetjes over Brussel is een initiatief van onze studenten. Hieronder vind je alvast een leuk verhaal.
Ik stap een tweedehandswinkel binnen en snuffel door de vintage kleding op zoek naar een koopje. De geur die in de winkel hangt is zeer muf. Mijn ogen speuren door de volbeladen rekken en ik zie enkele hemdjes met felgekleurde prints en jurkjes met een gestreept patroon. Na enkele minuten stoot ik op een knalgele jas met gepofte mouwen. Mijn eerste reactie is: “Wow dit is wel echt kanariegeel”. Niet meteen mijn kleur, dacht ik bij mezelf. Ik laat de jas hangen en na een pasronde van verschillende hemden en kleedjes, waag ik toch mijn kans om de jas eens te passen. Ik sta in het kleedhokje waarvan het gordijn niet erg goed sluit en trek de jas over mijn schouders. Meteen krijgt mijn gezicht een warme gele gloed doordat de felle kleur op mijn gezicht weerkaatst. Britt glipt even met haar hoofd in het pashokje: “Maar die jas staat u echt supergoed en het is maar twee euro?! Die kan je toch niet laten liggen?”. Ik twijfel nog even, maar al snel neem ik de jas mee naar de kassa en betaal.
Een nieuw perspectief
De dag na mijn aankoop loop ik zo fier als een pauw met mijn gele jas door de grauwe, grijze straten van Brussel. Het valt me plots op dat mensen er zeer somber uitzien en vooral grijze, zwarte, grauwe kleren dragen. Een oude man met een bruine antieke wandelstok strompelt me voorbij. Ik begroet hem met een glimlach, maar helaas kijkt de man niet op en reageert hij niet op mijn begroeting. Ik geef de moed niet op en glimlach naar de volgende persoon die ik tegenkom op straat. Het zonnetje komt door de wolken en de mevrouw die me passeert begroet me met een lieftallige ‘Bonjour’. Er verschijnt een grotere glimlach op mijn gezicht.
Wanneer ik bij zonsondergang op de hobbelende tram op weg naar mijn kot zit, valt mijn oog op een klein meisje met blonde haren die aan de deur van de tram staat. Ze blaast met haar warme adem tegen het raam waardoor de ruit bewaasd geraakt. Met haar vingers tekent ze hartjes op de vuile ramen. Door het raam kan je net een mooi uitzicht zien van Brussel. Haar moeder, met knalrode jas, belt druk met iemand. Ze verlaten de tram hand in hand, de moeder nog steeds druk aan het bellen. De hartjes blijven nog steeds zichtbaar op de ramen van de tram en ik krijg plots nog ietsje meer liefde voor de stad Brussel.
Er zijn vele kleine gebeurtenissen die de stad zo prachtig maken. Op iedere hoek van de straat valt er iets te beleven. Mensen zijn aan het lachen, mensen wenen, mensen zingen, mensen dansen… in Brussel wordt er ten volle geleefd.
Gele grapjas
Sinds de aankoop van mijn jas beleefde ik veel meer avonturen en rare momenten in Brussel. Ik liep langs een steegje met kasseien en aan elke kant rode bloemetjes. In het midden van het steegje stond een oude vrouw met Aziatische roots te zingen. Vol fascinatie wandel ik het steegje in en een tiental mensen blijft ook verwonderd stilstaan om te luisteren naar het nachtegaalgezang van de vrouw met scheve tanden. Wanneer ze even stopt om adem te happen, klinkt er een overdonderend applaus. De vrouw barst in tranen uit en iedereen blijft applaudisseren en glimlacht naar elkaar. Het kleurenpalet van mijn gele jas, de rode bloemen en de witte tanden die verschijnen door de schaterlach van de mensen rondom me zijn zeer magisch.
Op een heldere, koude avond in hartje Brussel ging ik iets drinken met mijn kotgenoten in het caféetje ‘Goupil Le Fol’. Het café heeft een zeer oude geur doordat het vol hangt met schilderijen, bronzen beeldjes, oude Belgische vlaggen en andere rariteiten. Langspeelplaten kleuren het plafond en enkele foto’s van het hedendaagse en voorafgaande vorstenpaar fleuren de muren op. Kunstwerken hangen er al een eeuwigheid en geven je de sfeer van de jaren '20 en ouder. Na enkele uren gezellig tetteren gaan we op pad naar de ‘Grote Markt’.
Met mijn gele grapjas vertel ik de beste moppen en lachen we tot we erbij neervallen. Plots liggen we met z’n vieren neer in het midden van de grote markt. Gezellig liggen we op de koude kasseien in een cirkel op mekaars buik. De heldere hemel zorgt voor een prachtige kijk in het reusachtige heelal. Sterren fonkelen en de grote verlichte toren op de grote markt zorgen voor een magische setting. Plots verschijnt er een hoofd boven ons en vraagt wat we aan het doen zijn. We vertellen onze grapjes en de vrouw met grijze krulletjes begint haar levensverhaal te vertellen. Ze vertelt over hoe ze al enkele jaren lachsessies organiseert in Brussel. Wat hierna volgt is één van mijn favoriete momenten in Brussel. De vrouw start een lachsessie met ons te midden van de grote markt in Brussel. Het gaat als volgt: “Adem diep in en diep uit…”, “Adem in en uit”, “Pffff…”, “Mffff…”. Daarna volgt het record van de langste slappe lach ter wereld. Onze buikspieren werden getraind en binnen de minuut waren we op zoek naar het dichtstbijzijnde toilet. We bedankten de vrouw met een hartige groepsknuffel.
Ik ontmoette veel nieuwe mensen met mijn gele jas. Vreemde mensen op straat spraken me aan om de weg te vragen of om te vragen waar mijn jas vandaan kwam. Mijn jas zag vriendschappen groeien tot een band die niet meer stuk kan gaan.
Spoorloos
Maar helaas loopt het avontuur van de gele jas niet goed af. Op een woensdagavond in maart, in de late uurtjes, verdween hij spoorloos op een geweldig feestje. Mijn jas werd in een hoekje geduwd zodat ik hem zeker zou terugvinden, maar voor vertrek merkte ik dat hij door iemand anders meegenomen was. Sindsdien loopt elk spoor dood. Ik probeerde enkele zoekpogingen op sociale media, keek op de site van de politie tussen de gevonden voorwerpen, liep enkele tweedehandswinkels opnieuw binnen, maar helaas zonder resultaat. Ik was erg emotioneel gehecht aan dit kledingstuk en ik voelde me er zeer goed in. Maar mijn glimlach in Brussel en wijde omstreken blijft nog steeds bestaan. Wanneer ik ’s ochtends moeite heb met de keuze wat ik aan zou doen, trek ik gewoon meteen mijn mooiste glimlach aan.
Ik heb nog steeds hoop om mijn jas in een kleine of grote boom te zien hangen, in een lege tram te zien liggen, in een tweedehandswinkel te koop zien staan voor 100 euro of op straat te zien door iemand die hem gelukkig en met een glimlach draagt.
