Kersvers afgestudeerde studente landschaps- en tuinarchitectuur Katrien Hoebeke, won vorige week de prijs van de BVTL (Belgische vereniging van Tuin en landschapsarchitecten).
Prijs
Katrien was erg verbaasd toen ze de prijs kreeg: “Ik vroeg me af waarom ze de prijs niet aan iemand jonger gegeven hadden. Ik heb me wel steeds ingezet en ben erg gedreven. Misschien is het omdat ik vanuit mijn achtergrond ook wat dingen heb kunnen meegeven?”
Voor opleidingshoofd Steven Goossens was Katrien een voorbeeld als werkstudent: “Ze was gewoon een erg goede student, die bij elk project het onderste uit de kan haalde. Ze ging vaak zelfs verder dan wat wij van onze studenten verwachtten. Dat terwijl je als student in het werktraject toch vaak veel minder tijd hebt. Ze bracht ook vernieuwende ideeën en feedback voor de opleiding. Ze heeft deze prijs meer dan verdiend.”
Durven springen
Het was op de vooravond van haar vijftigste verjaardag dat Katrien Hoebeke in september voor de eerste keer in het atelier zat in de opleiding landschaps- en tuinarchitectuur. Het was geen eenvoudige keuze: “Mensen verklaarden me gek. Ik zat op een punt in mijn carrière waar er een nieuwe uitdaging kwam kijken. Maar in de plaats van daar op in te gaan, dacht ik is dit het nu? Ik heb er enkele maanden mee geworsteld. Ondertussen ging ik op zoek naar een lokroep uit mijn kinderjaren. Ik was van plan een avondcursus tuinontwerp te volgen en dan onze tuin eens flink onder handen te nemen. Tot ik ontdekte op dat er een professionele bachelor bestond die je bovendien met werken kon combineren. Ik was meteen verkocht. Maar mijn leven zomaar omgooien was niet evident. Ik ging naar de infodag en woonde een workshop bij. Ondertussen maakte ik afspraken met mijn werkgever en overtuigde ik mijn man. Uiteindelijk ben ik dan mijn hart gevolgd. Soms moet je durven springen in het leven.”
Master nodig
Katrien ging als zelfstandige in management coaching en consulting aan de slag. Dat maakte de combinatie met de opleiding eenvoudiger, al bleef het zeker niet makkelijk: “De opleiding is erg veeleisend en bijzonder zwaar. Ik heb een enorm respect voor de werkstudenten met een jong gezin thuis. Ik ben er ook van overtuigd dat de opleiding moet doorgroeien naar een masteropleiding. Op die manier kan er nog veel dieper en breder gegaan worden. De docenten doen nu hun uiterste best om zoveel mogelijk in de opleiding te steken, maar met een master zou er veel meer mogelijk zijn.”
Op latere leeftijd bijten
Dankzij de opleiding leerde Katrien op een nieuwe, andere manier kijken naar haar omgeving: “Dat is in één zin samengevat wat ik geleerd heb. Leren observeren en verklaren waarom een bepaalde plant of landschap er op die plek zo uit ziet. Dat heeft dan te maken met omgeving, ondergrond, historische context,… En uiteraard heb ik ook geleerd wat een ontwerp kan toevoegen. Daarnaast heb ik voor mezelf ontdekt dat leeftijd geen issue is. Je kan je ook op latere leeftijd nog vastbijten in een passie. Dat komt ook omdat de opleiding zo goed in elkaar zit.”
Er toe doen
Momenteel combineert Katrien haar activiteiten in coaching en consulting met een paar kleine opdrachten van mensen in haar omgeving. Maar in de toekomst denkt ze aan te sluiten bij een grotere organisatie of een groter bureau: “Ik zou graag meewerken aan een landschapsproject of een project in de publieke ruimte. Ik wil meewerken aan een project dat betekenis zal hebben voor de toekomst. Daar ligt net de grote kracht van de landschapsarchitect. Die kan het geheel bekijken op macro-, micro- en mesoniveau. Wij zullen een cruciale rol spelen in de uitdagingen die onze de komende tientallen jaren te wachten staan. Vanuit onze helikopter view kunnen we terug op de grond beslissen welke plant, struik of boom nodig is. We moeten nu de moed hebben om de juiste keuzes te maken. Niet voor volgende week of volgend jaar, maar voor pakweg 2099. We kregen deze visie ook mee in de opleiding: we ontwerpen niet voor vandaag en morgen, maar ook voor over tien jaar, twintig jaar en veel verder! Ik geloof dat planeet aarde dringend landschapsarchitecten nodig heeft. En voor mezelf weet ik nu dat ik zelfs op 80-jarige leeftijd nog dingen zal doen die er toe doen!”
